Fanny 1 ou Fanny 2, c'est la question.

Fanny. U kent haar ongetwijfeld; onlosmakelijk verbonden met de boulesport. De oorsprong ligt zowel geografisch als in de tijd ver weg ergens in Frankrijk.
In het begin van de vorige eeuw werd er op een speelveld in de buurt van Lyon veel boules gespeeld. Of daar ook al het huidige petanque gespeeld werd, weet ik niet, maar het zou best een aanverwante voorloper geweest kunnen zijn. Een vieze, aan de onderkant van de sociale ladder staande mevrouw Fanny Dubriand (dochter van een winkelier met een kleine winkel) stond veel naar de spelers te kijken. Niet verlegen, en zij legde makkelijk contact met de spelers. Het verhaal gaat dat zij zich liet betalen om een verliezer met 13-0 haar achterwerk te laten zien, tot grote hilariteit van de winnaars natuurlijk. Haar achterwerk werd toen trouwens nog niet gekust, daar was zij eigenlijk veel te vies voor.

Later werd dit toch niet helemaal chic geacht, al vonden veel spelers en mensen met invloed het toch wel iets hebben. Omdat Fanny niet altijd beschikbaar of in de buurt was hadden zij bedacht dat haar achterwerk maar voor het nageslacht moest worden bewaard. Daarom werd er een houten beeldje van gemaakt, met 2 deurtjes ervoor (preuts als men was in die tijd). Pas toen ontstond de traditie van het kussen van de Fanny, alleen toegestaan voor de verliezers en wel met 13-0!!.

Heden ten dage kom je Fanny in allerlei vormen en maten tegen bij jeu de boulesverenigingen en dus ook bij ons. Wij hebben kort na de ingebruikname van de nieuwe hal de beschikking gekregen over een driedimensionale Fanny met rokje en al. Destijds een coproductie van Cor van Hoof en Willy van Sambeek. En nu is er dan ook een platte(=tweedimensionale) versie verschenen. En deze heeft ook geen rokje meer, maar wel doek, die op termijn de eerste Fanny moet gaan vervangen en doen vergeten. Ach, u begrijpt het wel, het is het zoveelste meesterwerk voor de club van de hand van Martin Strijbosch. Het doek heeft een prominent en strategisch plaatsje gekregen in het midden van de speelhal (toeval of niet, maar het hangt recht tegenover het AED apparaat) en de eerste bezoekjes zijn reeds afgelegd door diverse teams. Maar, en nu komt het, op het moment dat teams bij deze nieuwe Fanny aankomen ziet men aarzeling bij de slachtoffers optreden. Want ja, wat moet je nu doen? Uiteindelijke bedoeling van de Fanny-gang is namelijk om het blote achterwerk te kussen. Maar daar heb je wel houvast voor nodig en dat heb je niet bij de nieuwe. Bloot is het natuurlijk wel, maar het is een plat kunstwerk. Mag het doek aangeraakt worden, houdt de verf het, geeft de verf af, krijg ik geen gedonder met de maker van het werk? Al dat soort vragen weerhouden de Fanny-gangers van verdere acties. En dat is jammer. Want hoe mooi ook, deze Fanny werpt een drempel op om spontaan tot de daad van het kussen over te gaan. En daarmee mist het naar mijn idee zijn doel.
Let wel, ik vind het een mooi werk, maar het hoort thuis in de kantine in een meer stijlvolle omgeving. De Fanny voor het echte doewerk hoort in de hal en dat mag van mij de oude Fanny zijn en blijven.
Ik ben benieuwd hoe de overige leden over dit vreselijke dilemma denken.
Reageer a.u.b. op dit stukje, want voor u het weet staat u na 0-13 voor Fanny 1 of Fanny 2 en dan moet u zeker reageren.